Akıma Karşı #5

Bazen bazı insanlara karşı garip düşüncelere kapıldığım oluyor. Misal konuşuyorum, birtakım fikirler düşünceler aktarıyorum ya da belki de onun düşünce yapısına ters olan bir düşünceyi savunuyorum. Herkeste değil fakat bazı insanlarda sanki etraflarında görünmez bir kalkan var o sözcüklerin, fikirlerin beyinlerine girmesini engelleyen, o kalkandan dönüp yine bana geliyor kendi düşüncelerim.

Bu duyguyu bu aralar çok sık hissetmeye başladım.

Kimisi o kalkanın varlığından habersiz fakat bir saat konuşmanızın üzerine verdiği tek kelimelik bir cevap ile kendini ele verebiliyor. Kimisi ise inanılmaz derece farkında kendisinin, kimliğinin bu yüzden o kalkanı karşı tarafa hissettirmemeye çalışıyor. Ne olursa olsun ben hissediyorum ama. Çünkü düşüncelerim bir insana ulaşıp aydınlık verdiği zamanki hallerini gördüm insanların. Bazı kalkanlar çok kalın, kesinlikle ters bir düşünce algıladığı zaman geri itiyor. Bazıları ise çok ince, biraz üstelenirse fikrin o insana ulaşabiliyor. Zaten aslında hepimiz biliriz 'Ya evet haklısın.' diyen bazı insanların içten içe bize hak vermedikleri belki bizi dinlemediklerinin bile.

Bu kalkana ne isim versem emin değilim. Ön yargı demek istemiyorum çünkü bence bu çok gereksiz bir kelime. Milyarlarca farklı insan ve bir o kadar farklı kimlik, kişilik var. O insanın inanmayı seçtiği fikre, bulguya ön yargı demek bana saçma geliyor. Sonuçta empati herkesin sahip olabileceği bir özellik değil. Elbette birbirimizden farklı olacağız.

Her insanın her insanla empati yapamayacağı bir gerçek sanırım. Ya da her insan her düşünceyi özümseyemez bana göre. Fakat yine de iki yıldır insanlara genel olarak bir şeyler anlatmaya çalışıyordum. Bugünden itibaren pek laf anlatmamayı seçiyorum. Ben dinlemeye devam edeyim, insanlara gerçek hayatta yeni fikirler aşılamak  biraz boşa kürek çekmek gibi.