Geçen 1 Yılın Ardından

2018 – 2019 yılı hayatımda şu güne kadar geçirdiğim en sarsıntılı aralıktı. 2019 Şubat’tan sonra her şeyin düzene gireceğini aslında zor olanın 2018 kış ayları olduğunu düşünüyordum fakat gerçekten çok  büyük yanılmışım. Zor olan yalnızlığa dayanmak değilmiş zor olan her şeyin bittiğini düşündüğün anda gücünün de tükenmesiymiş.

2019 Şubat ayında ruheşim askerden döndü ve aşık olduğum şehre olan yabancılığım sonlandı. Fakat geldiği an dik durmak ve güçsüz düşmemek için harcadığım onca çabanın beni ne kadar tükettiği suratıma tokat gibi çarptı. Sanırım yıkılışımın sebebi de bu oldu.

Bunun devamında günlerim verimsiz geçmeye başladı. Hiçbir şey yapamıyordum. İzlediğim filmlerden, dizilerden bir şey anlamıyordum. Kafamı asla herhangi bir olaya odaklanamıyordum. Yazı yazmak için bilgisayarı önüme aldığımda saatlerce ekrana bakar halde buluyordum kendimi.

İşte tam böyle zamanlarda insanın ara vermesi gerekiyor bence. Sadece kendine vakit ayırması gerekiyor. 

Benim kendimle ilgili belki de en büyük sorunum sürekli bir telaş ve planlama içinde olmam. Sürekli bir dakika bir saat bir ay sonrasında yapmak istediklerimi,  yapmam gerekenleri düşünüyorum. Bu da an’ımı değersizleştiriyor.  Ne yaşadığımın ya da ne hissettiğimin farkında bile olmuyorum. Oysaki hayat devam ederken yapmamız gereken en büyük şey anın farkında olarak yaşamak. O anda yaşadığımız duyguların tadını çıkarmak.  Yoksa hızla yaşanıp biten bir hayatın ne kadar önemsiz olduğundan bahsetmeye gerek bile duymuyorum.

Bir sene sadece ana odaklanmaya çalıştım.

Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım bol bol. Fotoğraf çektim. Doğayı sevdiğimin farkına vardım. Sosyal medyalarımı kapattım. Toksit insanları hayatımdan attım. Aileme karşı anlayışlı olmayı öğrendim. Kendimle barıştım.

Kısacası hiçbir zaman oldum dememek lazımmış. Aynı zamanda asla asla dememek gerekiyormuş.  Affedemeyeceğimizi sandığımız insanları affediyor, geçmeyeceğini sandığımız acılar geçiyor, bitmeyeceğini sandığımız anlar bitiyormuş.

Şimdi. Yeniden merhaba Dünyalılar.!