Yaz Bitmişken

Gene ara verdiğimi sanıyorsanız gerçekten çok yanılıyorsunuz demektir. Yılın bitmesine 2 ay kalmışken tamamlayamadım hedefleri düşünmek başımı ağrıtıyor.

Her şey bir yana geçirdiğim en berbat yaz olabilir 2018 yazı.

18 ağustos günü -stajımı ayarlamak için oradan oraya koşturduğumuz gün oluyor- tayinler (SONUNDA) açıklandı. Bu emekli olmayı düşünen babam için, burada hayatımızı devam ettireceğimizi inatla savunan annem için, hayatlarında ilk kez hatırladıkları ve sevdikleri yerden ayrılacak olan ikiz kardeşlerim için büyük bir şoktu. İkizlerin ve annemin ilk tepkisi ağlamak oldu tabi ki.

Ben ise;

Ben bir taraftan staj için koştururken bir taraftan da evdeki eşyaların BİR HAFTA İÇİNDE toplanması gerekiyordu. Benim stajım olduğundan eşyaların toplanması iyice gecikti. (Çünkü en fazla yardım edip işleri organize eden kişi benim ailede) Ardından 22 ağustos günü ailem yeni şehirlerinde yeni bir hayata başlamak için yola çıktı.

Peki ben?

Tayinlerin açıklandığı andan itibaren kendimi geniş çaplı bir savaşa hazırladığımı inkar edemem sanırım. Zira diğer yazılarımda defalarca kendi ailemin bende bulunan mantığın yüzde birine sahip olmadığını belirtmiştim. Bu yüzden MANTIKSIZ olarak beni yanlarında götürmek isteyeceklerini bekliyordum ki olmadı.

Garip bir şekilde bıraktılar.

Evet ben sizden daha çok şaşırdım. Yine de bırakıyor olmaları bene saçma sapan içerikli elli tane konuşma çekmelerininin önüne geçemedi.

İşte böyle. Şu an yurdumsu bir yerde kalıyorum ve hayat her zaman olduğu gibi devam ediyor. Minicik bir aradan sonra sahalara dönebildiğim için mutluyum.